Het gaat slechter.
Zoals vorige week al geschreven gaat het achteruit. Inmiddels is het zo ver achteruit gegaan dat ik ca 20 uur per dag op bed lig, zo vermoeid ben ik.Totaal geen energie meer. Wat een verschil met 4 weken geleden. Absoluut een tegenvaller. We dachten dat het alleen maar
beter zou gaan, 
maar zo'n achteruitgang hadden we niet
maar zo'n achteruitgang hadden we niet
kunnen bedenken. Vorige week donderdag een mailtje naar de hematoloog gestuurd om advies. Hij geeft het afbouwen van de prednison als mogelijke oorzaak. Even aanzien of het beter gaat. Gisteren, na weer een dag op bed, nog een mailtje gestuurd. Ik zat op 5mg prednison. Op zijn advies (binnen een uur op zondagavond(!), wat een betrokken arts!) gaan we dit verhogen naar 10mg, en daar ben ik vandaag mee begonnen.
Deze week gaan we nog naar het ziekenhuis om te praten over het verblijf op de IC. We zullen tegelijk bloed laten prikken zodat de hematoloog ook nog de bloedwaarden erbij kan pakken om te achterhalen wat er aan de hand is. Ik wil en kan gewoon niet nog een week wachten. Mijn eetlust is ook helemaal weg. Gelukkig was ik sinds thuiskomst 12 kg aangekomen, waarvan ik er nu weer 2 kwijt ben.
Een mijlpaal!
Helemaal in mijn vorige blog vergeten te schrijven. Ik heb een mijlpaal bereikt! Op 15 mei nieuwe stamcellen (en dus een kans op een nieuw leven) gekregen. Op 15 november heb ik het eerste half jaar gevierd! Het was een heel heftig half jaar. Paar keer bijna dood geweest, weer leren lopen, en nu weer een verslechtering. Denken regelmatig aan de woorden van de hematoloog "we zijn er nog niet".
Hieronder 3 foto's. Eén genomen op 15 mei waarop ik het zakje stamcellen in mijn handen heb, eentje genomen op de IC nadat ik 4 weken kritiek heb gelegen en de laatste van eind oktober toen ik weer kon lopen. Achteraf gezien voelde ik me toen op zijn best. Maar we houden vol en kijken vol verwachting naar de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten