Het is een tijd geleden, dat ik een stukje op het blog heb geplaatst.
Dolf is nu 10 weken thuis, na een ziekenhuisopname van 6 weken in het UMCU. Tijdens de thuisperiode zijn we wekelijks 1 of 2 keer naar het UMC geweest voor controle van wonden/bloedwaardes.
De beslissing om Dolf niet naar het verpleegtehuis te laten gaan, maar thuis de revalidatie te gaan doen, is prima geweest. Na een loodzware beginperiode, waarin Dolf nog niet veel kon en hij veel hulp en toezicht nodig had, gaat het sinds enkele weken een stuk beter. We proberen zoveel mogelijk aan Dolf's conditie te werken, stukje fietsen, stukje wandelen. Proberen kracht op te bouwen. Hij meldde zelf al, dat hij ook weer kan autorijden. Fijn. We genieten als gezin erg van de "kleine dingen van het leven" en van elkaar.
Dolf zei zelf ook al, dat het nog niet allemaal "koek en ei" is. Hij heeft veel pijn en is beperkt in zijn bewegingen (schouder/nek/armen/gezicht). Hiervoor komt er binnenkort nog een hersteloperatie aan.
Er is nog een lange weg te gaan. Na de operatie opknappen, conditie opbouwen en dan het stamcel-traject (op z'n vroegst in het najaar).
Het volgende stukje betreft met name mijzelf:
"Hoe gaat het nu met jou?" Deze vraag is me de laatste tijd enkele keren gesteld. Het snelste en gemakkelijkste antwoord is natuurlijk "goed "..... Ik wil dit antwoord hier toch enigszins nuanceren.
Er is heel veel gebeurd in deze 16 weken. Het valt mij tegen om dit allemaal "een plekje te geven". Het is voor mij nog steeds moeilijk om erover te praten. De tranen zitten nog steeds hoog. Ik word heen en weer geslingerd tussen angst en vertrouwen/hoop. De dagelijkse zaken en de praktische zorg voor het gezin lukken me wel. Zolang ik bezig ben, gaat het goed. Af en toe komt alles in de volle hevigheid op me af.
Ons leven is nog lang niet zoals het voor 12 februari was en gaat waarschijnlijk nooit meer zoals toen worden.
Op dit moment speelt het volgende:
Dolf is zwakker dan voordat hij de bacteriële infectie opliep, heeft nog steeds weinig witte bloedcellen, is dus nog steeds vatbaar voor infecties (virussen en bacteriën). En hoe pakt dat dan uit?
In huis zijn alle mogelijke voorzorgsmaatregelen getroffen. Zelf zijn we erg alert op besmettingsgevaar.
Deze situatie maakt mij angstig. Ik zie overal (besmettings) gevaar.
Mijn nadrukkelijke verzoek blijft:
Als je enigszins twijfelt over je eigen gezondheid (verkouden/niet fit), blijf dan bij ons uit de buurt.
ZOEN DOLF EN MIJ NIET, hoe goed bedoeld ook.
Virussen worden vaak via de handen doorgegeven. Kom je op bezoek, was (desinfecteer) dan eerst je handen. (En geen hand geven, maar een hand opsteken wordt ook gewaardeerd!)
Als Dolf binnenkort geopereerd wordt, zal ik uiteraard het bijhouden van het blog weer tijdelijk overnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten