middag

Er moest een infuusnaald vervangen worden. De bloedvaten werkten niet echt mee. Voor de kenners: i.p.v. een groene naald werd een rose naald genomen. De 3e prikker kreeg het pas voor elkaar.
Dolf schijnt "reactieve" (of zoiets) vaten te hebben, die verkrampen, als je ze "aanprikt". Daar is hij dan weer klaar mee. Hij ondergaat alles heel gelaten. Als ze vragen, of ze het nog een keer mogen proberen, maakt hij een gebaar van "het moet maar, ik heb toch geen keus."
Na de verzorging door de verpleging, de controle door de chirurg, de fysiotherapie, en de infuusnaald vervangen was Dolf doodop. Al dat gedoe ook.

Hij kan bijna de tv bedienen. Hij kan bij de tiptoetsen komen, alleen nog niet genoeg kracht zetten.
We worden echt heel handig met het letterbord. We hebben de favoriete tv-zenders van Dolf erbij gezet. Dan kan hij aan de verpleging aanwijzen, welk kanaal hij wil zien.
Dolf wordt ook heel handig in gebarentaal, het voelt af en toe wel alsof we een (taal)spelletje zitten te doen. (en Dolf heeft normaal al zo'n hekel aan spelletjes!)

Op advies van een arts hebben we een oude bril opgezocht, waarvan de poten verbogen kunnen worden (i.v.m. zijn opgezwollen hoofd). Dolf wil hem niet op, waarschijnlijk omdat de beademingsbuis ook nog op zijn voorhoofd met een pleister vast zit. De bril moet dan over een stuk leukoplast heen. Gelukkig staat de tv zo dichtbij, dat zonder bril de ondertiteling ook te lezen is.
Geluid is moeilijk, omdat er zoveel sissende, brommende geluiden in zijn kamer zijn, door alle medische apparatuur.

Zijn hoofd wordt trouwens wel minder opgezet. De vochtafdrijvende middelen, gecombineerd met de zwaartekracht (hij ligt een beetje omhoog met het bovenlijf) lijken wel wat effect te hebben.

Straks weer naar hem toe.....