UMCU Dag 1 Medium Care

(Vandaag problemen met internet... Sorry, kon niet eerder iets melden.)

Er zijn een paar grote stappen vooruit gezet:

- er wordt geen zuurstof meer gegeven.
- de morfine kan iets lager, Dolf heeft minder pijn.
- de borstwond ziet er goed uit! (90% is goed gehecht).
- de infectiewaarden nemen af (ontstekingseiwit is aan het dalen).
- bloeddruk, polsslag, temperatuur zijn constant.
- hij praat weer verstaanbaar, alleen nog heel zachtjes.
- hij kan beter slikken.

Hij heeft even op de rand van het bed gezeten, maar daar werd hij heel duizelig van. Wat wil je ook na 15 dagen liggen? Bovendien is zijn hb nu 4,7. Bloedtransfusies geven ze liefst zo min mogelijk. Hij heeft tot nu toe toch al een paar zakjes gehad tijdens deze opname, dus ze kijken het liever nog even aan.

De verpleegkundige geeft kleine slokjes water te drinken. Iets anders mag nog niet. Hij slikt nog moeilijk en als hij zich verslikt en er komt iets in zijn longen, is de kans op longontsteking heel groot.

Dolf reageert helder, begint zich nu pas goed te realiseren, dat hij bijna 2 weken "weg is geweest". Hij herinnert zich van deze periode weinig tot niets. Ook van de dag dat we naar het ziekenhuis zijn gegaan, weet hij zich alleen te herinneren dat hij een dikke lip had en dat we dachten dat het een allergische reactie zou zijn. Wel weet hij dat hij tussendoor kort (hooguit 15 seconden) wakker is geweest (de slaapmedicatie werd stopgezet, omdat getest moest worden, of zijn hersenen nog in orde waren).

Hij wil ook heel graag informatie (tot in details) van een ieder die aan zijn bed komt.
Deze komt vervolgens wel hard aan. De informatie wordt op verschillende manieren gebracht, varierend van: "je was er bijna geweest" tot "bij deze infectie is sprake van hoge mortaliteit."
Dolf trekt de juiste conclusie:  "Ik heb geluk gehad, ik was bijna dood." .......